dagboek
Als Joy zou kunnen praten en men aan hem zou vragen hoe hij heet, dan zal het antwoord waarschijnlijk zijn: 'Joy, niet doen!', 'Joy, afblijven!', 'Joy, niet aankomen!' of 'Joy, weg daar!'.
Elke sprong die hij maakt, maken we verwonderlijk mee, maar dit is de eerste keer dat we het naast bijzonder het ook nog irritant vinden.
Paar dagen geleden was ik nog erg trots dat meneer alle kanten op kon tijgeren. Maar na een heel weekend: ''NEE JOY!!!'' geroepen te hebben, ben ik nu iets minder enthousiast.
Ik heb echt een hekel aan ouders die 20 keer hun kind waarschuwen, maar verder geen actie ondernemen. Ik ken genoeg van die ouders die met man en macht met ratio en rede hun kind proberen uit te leggen waarom ze iets niet moeten doen, maar verder het erbij laten. Als het kind wat ouder is, dan gaan ze ook nog vreselijk in discussie met elkaar en vervolgens doet het kind toch waar het zelf zin in heeft, en zitten er vervolgens geen represailes aan verbonden. Het heeft op dit moment geen zin om Joy te straffen. Die kleine hersens van hem, maken die connectie nog niet dat als hij iets doet wat niet mag, hij op z'n donder zal krijgen. Toch kan meneer wel uit je intonatie opmaken wat wel en niet mag. Hij stopt op dat moment dat we hem waarschuwen altijd en kijkt ons dan onderzoekend aan, maar dan wel met zijn handje uitgestoken, klaar om toe te slaan.
Ik ben echt een simpele moeder. Na 3 keer waarschuwen en wegtrekken, pakken we hem simpelweg op en zetten we hem in de box. Vindt hij niet leuk en gaat hij protesteren, maar op dat moment zeg ik dan: ''Jammer dan JJ, had je maar moeten luisteren''. Na een kwartier wordt hij weer 'released' van zijn gevangenis en mag hij vrolijk weer zijn verdere overtredingen begaan, tot hij weer in de box gezet wordt. Als we hier consequent mee doorgaan, dan gaat het kwartje op gegeven moment zelf wel bij hem vallen. Als we bij een ander zijn, dan zullen we het op dezelfde manier moeten doen, maar dan wordt hij voor straf 10 minuten in de Bumbo gezet op de gang desnoods, als hij begint te gillen. Want ik heb er ook een ontzettend hekel aan, als andermans kinderen zich niet kunnen gedragen. Dus als Joy een driftbui heeft. Dan wordt dat enigzins getolleerd door ons (omdat hij zich nog niet op een andere manier kan uiten als hij gefrustreerd is), maar dan wel op een plek waardoor het geluid wat door hem geproduceerd wordt, gedempt wordt.
Zoals ik het bovenstaand beschreven heb, klinkt het erger dan het is hoor. Joy is nog steeds hardstikke geinig en grappig, maar nu hij door heeft hoe hij kastjes kan openen, ben ik minder blij met zijn 'ability' dat hij nu uit zichzelf zich voortbeweegt. Op dit moment ligt meneer in zijn bedje op mij te wachten en te brabbelen en ik haal hem pas uit zijn bed als ik dit geschreven heb, zodat ik hem goed in de gaten kan houden als hij hier weer rondbuffelt. Nou, daar ga ik dan maar weer. Even mijn keeltje goed doorsmeren en dan gaan gaan we: 'Joy-niet-doen' ophalen.......