dagboek
Joy kent geen angst, maar zijn moeder des te meer!
Gisteren zag ik een hele emotionele aflevering van mijn favo serie op Net5:love my way. De hoofdrolspeelster heeft daar een heel lief schattig 8 jarig dochtertje en op eens ging dat dochtertje plotseling dood vanwege een acute harstilstand. Er werd vreselijk goed geacteerd en ik heb de hele aflevering zitten janken, zelfs Martin met zijn dooddoener: ‘het staat in het script en het moet van de regiseur’ kon mij niet troosten. Maar ja, op datzelfde moment, kwam mijn paranoia dwangneurotische gedrag terug om Joy elk uur te checken (of hij wel ademt) als hij slaapt. Was ik er eindelijk van af, nu begin ik weer van voor af aan. Ik ben mijn kleine kerel al bijna verloren bij zijn geboorte, ik moet er niet aan denken dat het alsnog gebeurt. Maar ja, leven kan raar lopen en kan ook zeer onverwachts zijn en ook ongelukjes zitten in kleine hoekjes.
Soms vind ik het moeilijk om het onderscheid te maken voor Joy als hij weer gevaarlijk bezig is. Ik probeer hem natuurlijk voor pijn te behoeden, maar aan de andere kant leer je ook weer door eens flink op je bek te gaan. Dat laatste is al een keer gebeurd met Joy. In de douche had ik hem weer eens in de tummutub gewrongen (ik moet daar echt een keer mee ophouden, want er komt een dag dat hij echt vacuum gezogen wordt in dat ding) en ik was bezig om de douche op temperatuur te krijgen. Op dat moment zag ik dat Joy naast me ging staan in de tummitub en ik dacht nog: ‘’oh even de douche ophangen en dan gauw Joy vastgrijpen’’, maar ja, het was te laat. Joy kuukelde met emmer en al op zijn snuit in de douchecabine en ik schrok me rot en tilde hem gelijk op om te checken of hij schade had en om hem te troosten. Hij heeft welgeteld 3 seconden gehuild, dus dat viel mee en gelukkig had hij geen blauwe plekken of tand door de lip (hij heeft er nu 4, 2 boven en 2 onder), maar ja, het had anders kunnen aflopen. Op bed kunnen we hem ook niet meer alleen laten, want hij duikt er gewoon van af zonder zich te bekommeren wat de impact zou kunnen zijn van zijn duik. Als hij op de bank zit en hij ziet wat op de tafel, dan springt hij er zonder na te denken naar toe, dus regelmatig heb ik zijn val moeten breken. En vast zitten met zijn benen in de spijlers van de box/bed, zijn hoofd stoten tegen de tafel, het laminaat, punten, noem maar op is aan de orde van de dag tegenwoordig. Gelukkig is Joy geen mietje en reageren wij minimaal op zijn ongelukjes, maar ik hou het wel nauwlettend in de gaten. Ik denk namelijk dat Joy nog niet in staat is om oorzaak en gevolg (blauwe plekken en schaafwonden) met elkaar te combineren en vrolijk overal door blijft banjeren met alle gevolgen van dien, dus ik probeer er met mijn neus boven op te zitten. Zolang onze Joy geen gevaar kent, blijft zijn mama dus in angst zitten...... Nou ja, houd me tenminste scherp!