dagboek
Ik heb er over nagedacht om de site stop te zetten, maar toch besloten om het weer met een jaar te verlengen. Ik denk dat ik wel veel lezers ben kwijtgeraakt door het niet onderhouden van de site de laatse tijd, maar ja, uiteindelijk is dit de site van Joy. En dit doe ik voor hem, zodat hij over 20 jaar terug kan lezen hoe zijn eerste 4 levensjaren waren.
Ook al is Joy bijna geen peuter meer, toch wil ik nog 1 jaar schrijven over zijn tijd als kleuter.
Het is ook een soort vorm van schuldgevoel die ik heb. Zoals vele andere kindjes straks vaak door papa en mama opgehaald worden en de mama's of papa's een praatje maken met de juf, is de enige dag dat Martin of ik de juf gaan zien: op een woensdag. De rest van de week zit het arme kind dus op de BSO.
Maandag en dinsdag wordt hij al om 7:30 gedropt om dan pas tegen 17:45 opgehaald te worden. Dat is nu niet anders hoor met de creche, maar daar slaapt hij nog tussen de middag. Nu moet hij een hele dag uitzitten en braaf en lief doen. Doodvermoeiend voor zo'n kind.
Op woensdag heeft een halve dag en dan kan zijn mama hem halen en brengen. Niet dat hij dan een rustige middag tegemoet gaat, want zijn ADHD-achtige mama kennende, staat het middagprogramma dan weer bol van de aktiviteiten onder het mom
van: qualitytime met de-mama-die-zonodig-full-time-wil-werken!
Donderdag wordt hij weer bij de voorschoolse opvang gedropt, maar vanaf 15:15 komen de Wokkies hem halen en mag hij ouderwets bij hen logeren.
Vrijdag zijn alle onderbouwkindjes namelijk vrij, dus dat vinden de Wokkies fijn! (en Joy ook).
Dat zal dus Joy zijn leven zijn het komende jaar. Ik ben heel benieuwd.
Er zijn wel wat dingen gebeurd afgelopen periode. Op 8 september heeft Marjolein (Majo) een zoontje gekregen met de naam Dario. Een heeeeel lief kereltje en een voorbeeldbaby. Daar kon Joy wel een puntje aan zuigen op die leeftijd, want zoals ik het teruglees, was Joy een klein schreeuwmonstertje met zijn Sepultura-achtige stemgeluid. We weten nu hoe dat komt en gelukkig is oma Wokkie met Joy naar de osteopaat gegaan met als resultaat dat Joy nu een heerlijk kind is.
Opa Tokkie had toedertijd al moeite met de naam Joy (Tjoi zoals hij het eerst noemde), maar van Dario maakt hij helemaal een potje: Wario, Mario hebben de revue al gepasseerd en eergisteren vertelde opa Tokkie tegen papa Martin dat hij vrijdagochtend met Majo en Romario naar de stad zou gaan.
Sorry opa Tokkie, maar oerhollandse namen zijn nou eenmaal niet aan ons besteed.
Van opa Tokkie komen we automatisch bij oma Tokkie. Die is er helaas niet meer. 20 september is ze overleden. 9 maanden nadat we te horen hebben gekregen dat ze kanker had. We missen haar verschrikkelijk en elke dag denk ik nog aan haar.
Tijdens haar ziektebed heeft ze mij en Joy nog al geweerd. Dat hebben we gerespecteerd, hoe moeilijk het ook was. Toen ze eenmaal overleden was, hebben we Joy het hele proces van A tot Z mee laten maken.
Toen oma opgemaakt werd, drentelde hij om oma's lichaam heen, gaf hij haar kusjes en ging zo nu en dan naast oma staan om naar haar te kijken. En later zat hij heel lief om haar kist te spelen en ging hij haar handje aaien (brrrr koud, net een stoplichtijsje, mama).
En tijdens de crematieplechtigheid was hij ook heel braaf en rustig.
Joy weet wel wat overleden is (als de vissen dood zijn, mama, kunnen ze niet meer zwemmen!), maar beseffen doet hij niet echt. En hij praat ook veel over oma Gerrie. Dan vraagt hij of wij haar ook missen, of dan maakt hij grapjes en noemt hij me oma Gerrie (ik heb een deel van haar mooie garderobe overgeheveld naar de mijne) en hij heeft ook een hele mooie grote toren gebouwd die in zijn kamer staat (daar kan oma Gerrie in wonen, mama, nu ze overleden is).
Ik vind het heel mooi hoe Joy hier mee om gaat. Ik mis mijn schoonmoeder echt heel erg. We deden zoveel leuke dingen samen! Haar laatste foto's stammen af van December 2008. Daarna mocht ik geen foto's maken omdat ze zich niet goed voelde. Ik draag met trots haar mooie kleren en dan heb ik toch het gevoel dat ze bij me is.....
Ik wil het dagboekverhaaltje eindigen met wat leuks. Maar ik krijg een vast contract bij Achmea. In deze economische crisistijd, vind ik dat heel wat en dan is mijn harde werken van afgelopen periode niet voor niets geweest!