dagboek
Deze weken voel ik me echt een ontaarde moeder.
Ik werk al 36 uur in de week, maar ondanks dat het overal crisis is, is het bij Achmea omgekeerde crisis. Megadruk en dus moeten we overwerken. Deze week 4 uur en volgende week 6 uur.
Gisterenochtend zag ik Joy voor het laatst en ik zie hem pas weer zaterdagmiddag. Ik mis hem zoooo, maar dankzij mijn ouders weet ik dat hij het naar zijn zin heeft. Volgende week is het dus niet anders en die week daarop zit hij een midweek in Center Parcs, zit zijn vader een hele week in Amerika en ik zit dus in mijn eentje thuis en te werken.
Ondanks dat ik mijn kind zal missen die week, vind ik het ook wel weer lekker om alleen te zijn. Kan ik lekker verven, grote schoonmaak houden, mijn films kijken, internetten wanneer ik wil en lekker op mijn nieuwe bank hangen. Ben ik wel een beetje aan toe.
Vaak krijg ik de vraag van mensen waarom ik zo veel werk. Nou ja, afgelopen 3 jaar heb ik parttime gewerkt in een hele saaie slechtbetaalde functie. In die periode heb ik heel veel van Joy genoten en leuke dingen gedaan, maar van binnen was ik niet blij en jeukte het in me om me verder te ontwikkelen. Daarnaast ben ik me er van bewust dat je in de hedendaagse maatschappij financieel niet afhankelijk moet zijn van je partner.
We zijn ook niet getrouwd, dus ben ik extra kwetsbaar. In mijn omgeving gaat de 1 na de andere relatie of huwelijk kapot. Gelukkig zijn dat mensen die zich wel goed kunnen redden, maar ik ken ook genoeg eikels van kerels die rond hun 45ste het op hun heupen krijgen en de moeders van hun kinderen in de bijstand achter laten.
Ik zou dus nooit zo'n vrouw willen zijn! Het is al vernederend dat je kerel er vandoor is, maar om dan ook nog alle eindjes aan elkaar te knopen, lijkt me verschrikkelijk!
Ik zeg niet dat ons dat overkomt, maar je kan maar beter safe dan sorry zeggen.
Daarnaast moet onze generatie straks net zo lang door werken tot we er bij neer vallen. Ik zie nu al die arme bejaarden die van hun pensioenetje amper rond kunnen komen. Maar waar moeten al die niet getrouwde partime werkende mama's die straks gedumpt gaan worden door hun mannen van rondkomen als ze 65 zijn?
Ik wil geen zwartkijker zijn, maar afgelopen periode ben ik bewust geworden dat eeuwige liefde helemaal niet voor eeuwig hoeft te zijn en dat je nooit zal weten wat de toekomst je brengt.
Ik ben nu happy met mijn kerel en onze zoon en ik hoop dat we nog heel lang happy zullen blijven in voor en tegenspoed.
Maar je weet maar nooit wat voor kuilen en gaten er op je weg zullen komen.
En dat realistische besef doet mij besluiten zoveel te investeren in mijn werk.
Zo lang mijn ouders gezond zijn en voor ons kind willen zorgen, kan ik dit volhouden.
En anders, kan Martin wel een beetje water bij de wijn doen wat vrije tijd betreft ten opzichte van zijn zoon.
Eerlijk zullen we alles samen delen en daarmee praat ik het gevoel die ik heb als ontaarde moeder ten opzichte van mijn zoon goed......