dagboek
Boëll heet het meisje.
Het prachtige meisje dat ademloos ter wereld kwam.
Ik kan het maar niet van me af zetten. Als ik al continu een knoop in mijn maag voel, wat moeten haar ouders, haar opa en oma’s, tantes en ooms en iedereen die haar lief heeft wel niet voelen?
Het verhaal wat ik eerder in het dagboek verteld had, was niet gebaseerd op feiten. Ik had een deel van het drama gehoord en besloot een betoog te schrijven, geïnspireerd door het verdriet van de oma van Boëll, die mijn moeder het slechte nieuws bracht.
De mama van Boëll is een draagster van het streptokokbacterie. Op zich is dat niet vreemd en 1 op de 5 vrouwen heeft het (waarschijnlijk ik ook met mijn eeuwige blaasontsteking, steenpuisten en net voor de bevalling vaginale infectie, hoewel men mij NOOIT heeft laten testen). Normaal gesproken gaat het altijd goed.
1 op de 1000 kinderen kan ziek worden en een nog minder percentage overleefd het niet.
Vandaar dat de Nederlandse geneeskunde de voorkeur geeft aan een natuurlijke bevalling!
Daarnaast brengt een keizersnee de nodige risico’s met zich mee.
Toch begrijp ik wat dingen niet . Als we weten dat mama’s deze bacterie bij zich hebben, waarom wordt het kind niet beter gemonitord? Als de vliezen gebroken zijn en de kans op bacteriebesmetting groter wordt, waarom kreeg Boëll geen antibiotica toegediend? Als ze Boëll beter in de gaten hadden gehouden, dan hadden ze toch moeten zien dat het kindje enorm verzwakt was, dat ze geen kracht had om zich naar buiten te werken? Waarom hebben ze niet eerder dit kindje gehaald met de keizersnee? Dan had ze misschien wel een kans gehad!
Nog steeds ben ik van mening dat dit ziekenhuis gefaald heeft betreft de beslissing zo lang te wachten en het op de natuurlijke manier te laten komen. Er moet altijd eerst iets ergs gebeuren om weer scherp te worden.
Is dit Boëll overkomen zodat dankzij deze ervaring, andere kindjes die hetzelfde risico lopen gered kunnen worden? Want dat is de enige reden die ik kan verzinnen voor dit verdriet van haar hele familie, want voor de rest vind ik haar overlijden ontzettend zinloos!
Haar ouders hadden een heel mooi kaartje rondgestuurd voor de condoleance. Toen ik de mooie tekst las en de prachtige foto van het prinsesje zag, brak mijn hart en had ik moeite om mijn tranen in te houden.
Wat een mooi popje zeg! Normaal gesproken vind ik pasgeboren baby’s niet echt bijzonder, 12 in een dozijn en meestal zelfs lelijk! Maar Boëll zag er beautifull belle uit, echt een schatje, het leek net of ze sliep.
Vandaag was er de condoleance, mijn ouders en Joy gingen er heen. Boëll lag op haar lila kamertje, mijn moeder vond haar nog steeds heel mooi. Zo zonde van zo’n lief klein meisje. Haar mama wil haar het liefst daar laten liggen, ze hoort gewoon daar thuis. Helaas gaat dat niet.
Morgen nemen haar papa en mama, opa en oma’s, ooms en tantes afscheid van dit mooie, kleine stille meisje in besloten kring. 5 December zal voor deze familie altijd een dag zijn met gemengde gevoelens.
Van afstand voel ik met hen mee. Dag lieve Boëll.................