dagboek
Joy is echt een geluksvogel, zijn opa's en oma's zijn verslaafd aan hem, daardoor ben ik ook weer een geluksvogel, want als zij er zijn, kan ik even lekker mijn eigen ding doen. Op dit moment zijn we bij mijn ouders en worden we beide in de watten gelegd: Heerlijk!!!! Joy is lekker met oma naar het winkelcentrum gewandeld en ik kon lekker al mijn e-mailtjes lezen en beantwoorden. Wel jammer hoor dat we nog geen internet thuis hebben, maar dat komt in het nieuwe huis wel weer en dan kan ik ook vaker de website updaten met verhaaltjes over Joy.
Het verbaast me hoe relaxed hij is bij zijn oma's en opa's, want dat is hij bij ons thuis minder. Dan huilt hij veel, is hij heel driftig en weten Martin en ik niet goed wat we met hem aan moeten.
Denk dat hij goed onze gemoedstoestand aanvoelt, wat dat betreft is het wel een heel gevoelig kind.
Ondanks dat Martin en ik ons graag groot houden naar de buitenwereld, moet ik wel toegeven dat we behoorlijk onrustig zijn en dat voelt de kleine Joy perfect aan! Helaas is zijn reactie dan weer erg gestrest, zodat wij dan alleen maar wanhopiger worden. Echt zo'n vicieuze cirkel, die we snel moeten doorbreken, alleen zijn we er nog niet uit hoe we dat moeten doen.
Normaal gesproken moet je bij jezelf beginnen daarmee. Maar ja, het is nou een feit dat we komende tijd druk gaan krijgen met de verbouwing van het nieuwe huis en de verhuizing, ook de dingen die daar om heen geregeld moeten worden, kost gewoon veel tijd, daarnaast is Martin nog steeds druk op het werk. En natuurlijk de dingen die rond Joy lopen, kost ons veel energie, al die instellingen die langs komen, al die bezoekjes die we zelf moeten afleggen, al die goed bedoelde adviezen die het consultatiebureau, de wijkverpleegkundige, de kraamhulp, de verloskundigen, de verpleegsters in het ziekenhuis, de fysiotherapeut, de kinderarts, de andere moeders hebben, duizelt mij een beetje voor de ogen en maakt me ook behoorlijk onzeker. Mijn hormonen gieren door mijn lijf, ik probeer een ritme en evenwicht te vinden in mijn moeheid, mijn huishouden, mijn social life, mijn relatie en mijn kind, en dat gaat me moeilijk af. Ben echt nog niet de oude en sterker nog, op dit moment lijk ik niet op de Tamara die ik behoor te zijn. Allemaal normaal en het hoort erbij, maar ik vind het gewoon geen lekker gevoel om geen controle over mijn leven te hebben. En die onrust pikt Joy feilloos op met als resultaat een hele onrustige huilbaby. Toch moet ik toegeven dat als ik alleen met Joy ben, het best wel meevalt en als de oma's en opa's er zijn dus ook. Alleen als Martin thuis komt, dan springt het duveltje weer uit zijn doosje en dan is het weer brullen geblazen.
Dat vind ik heel zielig voor Martin, want die heeft al een rotperiode achter de rug als kraamvader, die heeft van hot naar her gerend, die heeft van alles moeten regelen, die moet nog zoveel regelen voor het nieuwe huis en dan ook nog zijn werk. Dus als hij dan thuis komt, dan is het laatste wat je wilt meemaken een krijsende gestresde baby en een vrouw zo labiel als Patty B. en op dit moment moet Martin dit alles doorstaan.
Ik weet ook wel dat het tijdelijk is, en dat we door deze zure appel heen moeten bijten en dat het allemaal beter gaat worden en dat we gaan genieten van ons ouderschap en Joy. Maar als je er midden in zit, dan is dat wel moeilijk te geloven hoor en daarom is het heel erg fijn dat ondanks alles zowel Martin en ik hele lieve ouders hebben waarbij we altijd aan kunnen kloppen en die ons altijd steunen en die dolblij en verliefd zijn op onze kleine Joy......