dagboek
De bloederige en ranzige details van de 7 minuten die Joy bijna het leven kostte zal ik dit dagboek maar besparen. Als ik een bevalling op tv zag, dan kon ik altijd al erg emotioneel worden als zo'n kind bij je op de buik gelegd wordt na zo'n strijd. Erg mooi om te zien als ouders hun krijsende kindje kunnen besnuffelen en bekijken en erg ontroerend om te zien hoe rustig zo'n kindje dan wordt. Ik had echt gehoopt op zo'n moment. Helaas liep het bij ons anders af......
Zoals in mijn vorige dagboekstukken, heb ik altijd mijn angst geuit over een moeilijke bevalling. m.b.t. mijn smalle bekken en de grote van mijn kind. En mijn grote angst werd dus ook waarheid!!! Iedereen die tegen mij de opmerking durft te maken: "er is er nog nooit één blijven zitten!!" Kan van mij echt een rotschop verwachten, want dat kan dus zeker gebeuren en de middelen om hem er dan uit te halen zijn behoorlijk hardhandig met als resultaat dat Joy bij mij op de buik gelegd werd en niet ademde en mijn eerste reactie was ook heel zielig: "Mama hij huilt niet...".
Vervolgens werd hij bij me weggerukt, navelstreng werd afgeknipt en er werd groot alarm geslagen en er brak nog meer vette paniek uit. Ik was verdwaasd en perplext en Martin en mijn moeder in shock en mijn vader die al 1000 doden stierf van de zenuwen in de wachtkamer werd gek van angst toen hij al die artsen door de gang zag rennen tijdens de 'red alert'. Voor mijn gevoel duurde 't een eeuwigheid voordat ik wist wat er aan de hand was en toen hoorde ik 'm huilen en vertelden ze dat ze hem weer gereanimeerd hadden en dat hij voor onderzoek naar de kinderafdeling was gebracht. Het duurde twee uur voor ik hem weer zag...