dagboek
Ik ben een ROTMOEDER!!!!
Ik heb TE hoge verwachtingen van mijn kind. Ik liet het doodsbange joch van een grote glijbaan glijden (omdat IK er per se van af wilde gaan). Hij moest wel mee, want waar moet ik hem anders laten?
Het ging de hele tijd net goed, tot de laatste keer. Het leek me wel een goed idee om eerder die glijbaan af te glijden en Joy vervolgens beneden op te vangen. Dat arme kind durfde niet, maar zorgde wel voor een opstopping achter hem. De kindjes en de volwassenen achter hem moedigde hem aan om te gaan, maar hij zat verstijfd naar me te kijken op de glijbaan. Uiteindelijk moedigde ik (stom rotmens dat ik ben) 1 van die vaders aan om Joy een zetje te geven en Joy gleed over de 1e 2 bulten, maar bij de laatste bult raakte hij in paniek en viel opzij en raakte met zijn hoofd de zijkant van de glijbaan. Ik pakte Joy meteen op om hem te troosten en wat drinken te geven, en gelukkig was hij snel getroost, maar in de ogen van de andere ouders, was ik echt gezakt voor het moederschapdiploma.
Je zou haast denken dat ik er van geleerd had, maar NEE hoor! Ik ben namelijk ERG HARDLEERS!
Die avond gingen we lekker zwemmen. Ze hebben daar zo’n leuk kinderbadje met een kinderglijbaan en aangezien ik allemaal kids van Joy zijn leeftijd er af zag glijden, dacht ik: ‘’Dat kan MIJN kind ook!’’ Dus ik zette hem voor de slurf van de glijbaan en Joy wilde maar niet naar beneden, ondertussen stonden die kleintjes allemaal te dringen en ontstond er weer een opstopping. Uiteindelijk gaf ik het kind maar een zetje, want beneden stonden zijn opa en oma op hem te wachten. Joy kwam letterlijk stuiterend die glijbaan uit met al die kids achter hem en hij was helemaal in paniek! Ook had hij een dikke kras op zijn buik, dus ik vond het weer megazielig voor hem, maar had ik er van geleerd?
NEEEEEEEE!!!!!!!!!!!
De volgende dag gingen we weer naar Balluba en zijn glijbanen. Ik had een redelijk gladde broek aan, maar ik nam me voor om samen met Joy van de glijbaan te gaan (het is een brede glijbaan met 3 banen naast elkaar), want wat kon er gebeuren?
Weer ging het de hele tijd goed, tot de laatste keer. We gingen weer hand in hand de glijbaan af, en Joy had me goed vast. Vanwege mijn gladde broek en de zwaarte kracht, ging ik veel sneller naar beneden. Joy liet me niet los, dus ik trok zowat zijn arm uit de kom, gaf hem in paniek een zet naar links (om me los te rukken) en dat arme kind knalde WEER met zijn hoofd op de linkerkant van de glijbaan.
Martin die het tafereel hoofdschuddend had gadegeslagen, nam gelijk zijn kind in zijn armen en keek me met een verwijtende blik aan. Op dat moment voelde ik me heel klein worden, maar ik wist dat hij gelijk had. Joy is mijn one and only Joy of my life, en daar moet ik echt heel zuinig op zijn.
Sorry Joy!!! Mama zal vanaf nu beter naar jou luisteren en voorzichtiger met je zijn!