dagboek

Vanochtend vroeg gingen Joy en ik al op pad naar Sanne en haar moeder.
Omdat het lekker weer was, gingen we al wandelend naar Schalkhaar. Aangezien Sanne helemaal aan het eind van Schalkhaar woont, was het een fikse wandeling voor ons, maar na een half uur waren we er (flink doorstappen).

Joy ging gelijk in de zandbak spelen en Sanne moest een beetje wennen aan Joy, want ze had hem veel te lang niet gezien.
Tegenwoordig is Joy iets meer verlegen bij andere mensen. Dan is hij meer in zichzelf gekeerd aan het spelen en maakt hij weinig geluid.
Sanne echter kon heel goed duidelijk maken wat ze wilde. (ze is 2 dagen jonger dan Joy)
Ze praat al hele volzinnen (nou ja, met 3 a 4 woorden kan je al hele zinnen maken) en wist ons goed te vertellen wat ze wel en wat ze niet wilde. Ik weet dat ik geduldig moet zijn, maar toch zou ik heel graag willen dat Joy ook eens tegen ons zou praten.

De mama van Sanne moest wel even kwijt dat ik nog even moet genieten, want zij wordt zo nu en dan hordol van de ´mening´ van haar pittige dochtertje. Zij kan ook al lekker in discussie gaan met haar kind. Ik vond het alleen maar erg grappig zoals Sanne haar mening liep te spuien, vooral toen Joy en zij aan de plantjes begonnen te plukken en ik Joy op zijn kop gaf, deed die kleine klikspaan (met grote onschuldige ogen) er nog een schepje boven op door even te benadrukken dat Joy ´ECHT´ die bloemetjes aan het plukken was. Joy kon zich natuurlijk niet verdedigen en ik moest heel hard lachen om dat kleine slimme meisje.

Daarna gingen ze lekker zoenen voor de foto. Eerst met een ruit tussen hun in waarbij Joy gelijk zijn grote lap uit zijn mond toverde en Sanne via de ruit een lekkere LIK gaf. Daarna nog een paar echte kusjes. Joy had de hele tijd een loopneus en ik was constant zijn neus aan het vegen. Sanne is echt een heel proper meisje en die houdt niet van snottebellen.

Op het einde werden de kindjes moe en een beetje lastig, dus toen was het tijd om naar huis te gaan. Ik zei tegen Joy dat hij Sanne maar een kusje moest geven en meteen stond meneer in de zoenhouding klaar om te geven en te ontvangen. Sanne die de grote snotneus van Joy steeds dichterbij zag komen, trok een vies gezicht en zei:´´Sanne niet met Joy zoenen!´´ Joy keek haar gekwets aan met zijn zielige bruine ogen, toen kreeg hij een trillipje en daarna begon hij hartverscheurend te huilen. Heeeeeel zielig dus! Dat was dus zijn eerste echte blauwtje! Nadat wij zijn neus hadden afgeveegd, wilde Sanne wel weer zoenen hoor, maar het kwam er niet meer van harte uit bij Joy.
Het was in elk geval wel heel gezellig.

Morgen komt Kes met haar mama. Kes is al bijna 3, dus Joy kan nog veel van haar leren.
Ben benieuwd of hij bij deze dame ook een blauwtje gaat lopen.
Ik hoop het niet.............want elke moeder heeft toch ook een beetje hartzeer als haar kind gekwetst wordt?

Reageer   Reacties bekijkenReacties verbergen   Er zijn nu 2 reacties.