dagboek
Joy wordt steeds meer een echt jongetje! Hij is gek op alles met wielen en regelmatig heeft hij al zijn karren en fietsen op de kant gegooid om er goed onder te kijken. Hij is ook erg ruw met zijn spelletjes. Ballen vliegen ons om de oren en hij maakt ook erg veel kabaal. Soms denken de buren dat er meer kindjes bij ons aan het spelen zijn. Zoveel herrie maakt onze Joy.
Op de crèche komt JJ goed voor zichzelf op. Als hij een mep krijgt van een kindje, dan mept hij rustig terug. Wel met als resultaat dat hij zijn papa en mama ook denkt te mogen slaan.
In principe houden Martin en ik niet van kinderen slaan, maar soms kan Joy ons zo het bloed onder de nagels vandaan halen, dat we geneigd zijn om hem dan iets steviger aan te pakken dan normaal. Het maakt totaal geen indruk op Joy.
Laatst wilde Joy helemaal niet luisteren, dus na de zoveelste waarschuwing werd zijn vader kwaad en pakte hem bij zijn grote oren. Joy vond het alleen maar gaaf.
Tegenwoordig kan Joy heel goed zijn neus snuiten, in zijn blote handjes, zonder zakdoek dus!
Zijn snothandjes smeert hij overal aan. Zakdoeken vindt hij leuk om te verpulveren tot confetti. Hij weet dondersgoed dat ik me daar aan irriteer en elke poging om hem te leren snuiten in de zakdoek, (wat in het verleden geen probleem gaf) mislukt omdat hij dan vervolgens weer op zijn vingertjes zit te snuiten.
Gisteren onder het eten flikte hij dat weer en na de zoveelste waarschuwing werd ik echt pislink op hem, dus ik pakte zijn beide wangetjes en kneep ze samen en tegelijkertijd moest hij mij aankijken en zei ik op mijn strengst:”JOY, NIET OP JE VINGERS SNUITEN!!! ALLEEN IN DE ZAKDOEK!!! JIJ BENT EEN VIES JONGETJE!!!”
Ik vond me zelf echt een doodeng mens en menig kind zou in tranen uitgebarsten zijn, maar Joy niet hoor. Nee, die keek me aan met die samengeknepen wangen en dat getuite mondje en kreeg spontaan de slappe lach. Inwendig vond ik het reuze grappig, maar met pijn en moeite bleef ik hem streng en strak aankijken en mijn greep op zijn wangen steviger houden. Joy schaterde het uit en lag helemaal in een deuk. De tranen rolden over zijn wangen. Dus zodra ik zijn wangen weer losliet, snoot hij weer zijn hand vol met snot. Die ben ik maar te lijf gegaan met een ijskoude en natte doek (die ik over zijn hele snuit en handjes haalde), maar dat maakte hem niks meer uit. Hij had lol en bleef me uitlachen en ouwe hoeren.
Op dat soort momenten vind ik opvoeden wel moeilijk, want vanuit Joy zijn standpunt zie ik de humor er ook wel van in, maar ja, ik kan dat joch geen vrijbrief geven om alles uit te vreten, hoe grappig het ook wel niet mag zijn.
Afgelopen zaterdag was ik bij mijn zusje. Haar vriend had zijn vrijgezellenfeest, dus mijn zusje had wat mensen uitgenodigd om bij haar te komen eten. Ze wonen in een nieuw appartementencomplex in het centrum van Apeldoorn en hun overloop delen ze met 2 andere buren. De trap zit gelukkig afgesloten, maar de bellen hangen belachelijk laag en Joy zou ook bij het liftknopje kunnen.
Joy was de hele tijd kleine Esmee op zijn driewieler aan het duwen en wij waren aan het eten toen de bel ging en alle mannen even tussendoor thuiskwamen om Kevin te laten omkleden in zijn een prachtig T-shirt. Pas na een paar minuten had ik pas door dat Joy niet meer in de kamer was en hij was ook niet op het terras, in de slaapkamer, de hobbykamer, de badkamer, de wc...........enz en ik raakte al een beetje in paniek. Toen deden we de voordeur open en zagen we Joy gelukkig bij mijn neefje Ezra in de armen. Bleek dat we hem hadden buitengesloten en dat hij aan het zwalken was op de overloop.
Toen de mannen weggingen, hield ik Joy met argusogen in de gaten en ja hoor. Die kleine boef wilde er weer tussen uit sluipen en ik kon hem nog net uit de lift trekken waar de mannen al in stonden. Hevig protesterend werd Joy weer naar binnen gebracht en ging hij weer lief verder spelen met Esmee. De bel ging weer en toen ik hem opendeed stonden 3 vrienden van Kevin voor de deur om zijn konijneoren op te halen en alle drie begroetten mij met een zoen. Ik deed de deur dicht om verder te eten en de jongens gingen weer weg, dus ik wilde de deur achter hen dicht doen, zie ik Joy weer vrolijk rondrennen op de overloop. Was hij weer langs die jongens heen gesneakt en hadden we hem weer buitengesloten. Godzijdank was hij niet op avontuur gegaan met de lift, want dan had hij overal terecht kunnen komen.
Nu weet ik het zeker: ik kan dat stoute joch geen moment meer uit het oog verliezen!