dagboek
Joy is echt een brutale aap de laatste tijd.
Als hij zijn zin niet krijgt, dan wordt hij ontzettend kwaad en ontploft dan bijna.
Dat gaat gepaard met op en neer gespring en het eindigt meestal dat Meneer Joy zich als een stervende zwaan op de grond laat vallen en dan op zijn rug verder gaat spartelen.
Meestal negeer ik hem dan of ik sleep hem mee naar een kussen zodat hij zichzelf niet zo zeer doet tijdens zo’n driftaanval, maar soms laat ik hem ook maar gewoon liggen en ga ik lekker verder koken, tv kijken of computeren. Als ik er aandacht aan schenk, dan werkt het alleen maar averechts. Maar als hij mij dit op straat flikt, dan weet ik niet wat ik zo snel zou doen. Vroeger kon ik me ontzettend ergeren als andermans kinderen dat deden en nu heb ik zelf zo’n hork van een kind. Andere moeders slepen hun kinderen naar een hoek en straffen ze daar en laten ze daar staan, maar ja, Joy wil op de crèche niet eens braaf met de andere kindjes in de kring gaan zitten, laat staan dat hij in de hoek blijft staan!
Ja, op de crèche is hij volgens mij best wel eens een lastig mannetje. Hij luistert slecht, wordt boos als hij zijn zin niet krijgt en als hij het fysiek van een ander kind verliest, dan laat hij zich heel theatraal op de grond vallen. Ze zullen wel denken daar dat Joy een ontzettend verwend onopgevoed kind is en daar hebben ze ook wel een beetje gelijk in, maar ik vind het best wel moeilijk om Joy soms in het gareel te krijgen, zonder dat het elke keer een strijd wordt. Van mezelf ben ik best wel driftig, dus ik begrijp Joy’s temperament wel een beetje, maar juist daarom is het zo zwaar en moeilijk voor mij om zo rustig en relaxed te blijven als Joy weer het bloed onder mijn nagels vandaan zit te halen.
Ik spreek rustig en duidelijk en zeg ook: “nee, mag niet Joy!” En vervolgens probeer ik hem dan af te leiden. En soms haal ik hem gewoon weg met deze woorden en dan hoop ik maar dat hij het niet nog een keer probeert. De ene keer helpt het, de andere keer niet en dan moet ik wat anders verzinnen. Deze week heeft hij ook weer iets nieuws. Als hij boos is, dan gaat hij soms heel gericht slaan. Heel agressief slaan, dan kijkt hij me aan met van die gemene ogen en mept er dan op lost. Op dat moment denk ik dan: “killkillkill!” Maar dan moet ik heel diep ademhalen en weer rustig zeggen dat hij niet moet slaan. Maar ja, mijn ogen verraden me dan wat ik werkelijk vind en dat werkt dan weer voor hem als katalysator om weer van zich af te maaien.
Het is niet alleen maar kommer en kwel met hem hoor. Dit zijn maar korte episodes van ons samen zijn. Meestal hebben we samen dikke vette lol en doen we leuke dingen en tegenwoordig wordt de communicatie wel wat makkelijker. Hij probeert dus zelf te eten en als iets op is, dan zegt hij:”OP!” en draait dan met zijn handje. Als je vraagt of hij iets op wil rapen, dan doet hij het meestal wel. Als je hem iets geeft wat hij aan zijn papa moet geven, dan geeft hij het ook. Als hij gepoept heeft of moe is, dan zegt hij: “daaaadaaaa!!!!” en gaat dan bij de trap staan. Elke keer als we langs McDonalds rijden en hij ziet die grote M staan, dan wijst hij er naar en zegt dan:” KAAAA!!!!” (hij is nog nooit bij McDonalds geweest, dus ik begrijp niet hoe hij er bij komt, maar het zal wel iets genetisch zijn). Als we bovenop een Viaduct rijden en Joy ziet de auto’s onder hem door rijden, dan wijst hij enthousiast en brabbelt ook heel blij. Als iets omver dondert, dan zegt hij heel teletubbie-achtig: “Oh-OOOOOhhh!!!” In de auto als zijn vader rijdt, dan zegt hij de hele tijd:”papppappapapappapapa!” En vanochtend wilde hij achter me aan de trap op klimmen en toen schreeuwde hij:”HEE MUTS, WAAR GA JIJ NOU HEEN!!!”
(nee hoor, hij zei:” mamamamamam!”)
En zo kan ik nog wel doorgaan. Elke dag ontdekken we weer nieuwe dingen van Joy. En elke keer vind ik dat weer fantastisch hartstikke goed van hem! Joy is misschien wel een kleine etter, maar daarnaast ook een mega cool wonderkind!