dagboek
Leuk hoor! Joy gaat steeds vaker losse stappen doen. Ik ben zo trots op hem als ik hem dat zie doen. Tuurlijk moet hij zijn loopvaardigheid verfijnen, maar daar krijgt hij alle tijd voor. Elke keer als hij het los probeert, barsten wij met z'n allen in een gejuich uit en kijkt Joy blij van zich af. Ben heel benieuwd hoe zich dat verder ontwikkelt.
Zelf heb ik leren lopen met een pollepel. Ik was echt een heel raar kind als baby. Heel rustig en braaf en als men mij op een bepaalde plek in een bepaalde houding zette en men kwam 2 uur later terug om te checken hoe het ging, vonden ze me meestal terug in dezelfde houding op de dezelfde plek. Eigenlijk was ik een heel saai kind. Mijn moeder vond dat wel handig toendertijd, maar ik kan begrijpen dat als ik anno nu een kindje zou zijn, mensen zouden denken dat ik autistisch was.
Dat was ik zeker niet, ik was een kind die heel bewust van haar omgeving was (mijn vroegste herinneringen stammen ook af vanaf dat ik 16-17 maanden oud was). Toen ik 14 maanden was, besloot ik maar eens dat er beweging moest komen in dat logge lijf van me en begon te kruipen. Een week later begon ik te staan en weer een week later deed ik mijn eerste losse stapjes, met de pollepel wel te verstaan.
Ik durfde alleen te lopen als ik iets in mijn handen had. Meestal waren dat de handjes van mijn ouders, maar op gegeven moment werden die vervangen door de pollepel.
Ik vond het best, als iemand me maar vasthield. Maar mijn slimme ouders wisten dondersgoed dat ik niet alleen liep vanwege mijn onzekerheid en stiekem lieten ze dan die pollepel los en ik wandelde dan vrolijk verder. Zodra ik er achter kwam dat mijn ouders niet aan die lepel vastzaten, liet ik me weer op mijn luierkont vallen.
Ook Martin was een hele saaie baby. Makkelijk en heel lief, maar ook met hem viel de eerste 12 maanden weinig te beleven. Als je hem maar eten toestopte, kon hij uren lang in zijn kinderstoel blijven zitten.
Ik begrijp dus niet waar Joy dat avontuurlijke vandaan heeft. Niet van zijn beide ouders dus. Maar juist door zijn pittigheid zijn wij megatrots op hem, er valt altijd wel iets met hem te beleven!
Hopenlijk ben ik over 14 jaar net zo trots op hem als nu!