dagboek
Ik ben een beetje beledigd. Joy ontwikkelt zich steeds meer als een papa’s kindje.
Als hij met mij is, dan vindt hij het wel best en tolereert hij mijn aanwezigheid. Maar komt Martin de kamer binnen, dan zie je echt dat boevensnuitje stralen en klimt hij gewoon in zijn vader en is daarna niet meer bij hem weg te slaan. Gisteren viel het me al een paar keer op. Elke keer als Martin de kamer uit liep, raakte Joy in paniek en ging hij de deur proberen te openen of als Martin de trap op liep, wilde Joy wel achter hem aan klimmen. Vandaag droeg ik Joy en Martin deed spullen in de auto en zodra hij de voordeur uitstapte begon Joy keihard te huilen en wilde hij zo uit mijn armen springen en de voordeur uitrennen. Ja, op dat moment was ik wel een beetje gekwetst.
Ik kan me nog herinneren dat mijn eigen neefjes niks van mij moesten hebben in hun dreumesperiode (alleen in die periode), maar dat mijn eigen kind zich tegen mij af zou zetten op die leeftijd, had ik echt niet verwacht. Ik weet ook wel dat het maar een fase is van hem, maar toch voel ik stiekem wel een beetje erg beledigd.
Toen Martin zijn zoon bij mijn moeder af zette, kreeg oma Wokkie hetzelfde drama-gedrag van haar kleinkind voor haar kiezen. Janken en naar zijn papa uitreikend, moest Martin zijn kind achterlaten en toen ik hem vroeg hoe dat voelde (als je kind verdrietig is als je bij hem weggaat) moest hij toegeven dat hij het toch wel moeilijk vond. Het liefst had hij hem weer meegenomen. Gelukkig voor mijn moeder was 2 seconden na Martins’ vertrek alles weer koek en ei met Joy en heeft het weer heel gezellig daar.
Beetje jaloers ben ik dus wel op Martin, want ik heb nog nooit meegemaakt dat Joy verdrietig was als ik wegging. Ik dacht eerst dat Joy gewoon een makkelijk en geen eenkennig kind was, maar nu wordt het alleen maar duidelijk dat hij toch zijn voorkeuren heeft.
Ook mijn moeder komt er nu achter dat ze haar huis Joy-proof moet maken. Mijn ouders zijn erg klein en alles bij hun thuis is op dwergenhoogte. Dat is niet zo handig met ‘wandelend-orkaan-Joy’ als kleinzoon en oppaskind. Joy vind het daar te gek en stuitert echt alle kanten op. Oma Wokkie is alleen maar achter hem aan, aan het rennen om haar geliefde spullen terug te veroveren van de kleine muiter. Joy is gek op knopjes van de apparatuur van mijn ouders, de lectuurbak vindt hij te gek (hij kan een heel tijdschrift in 10 seconden helemaal onleesbaar scheuren), hangen aan de vitrage heeft hij de grootste lol in, het glaswerk op de vensterbank is erg interessant, het fruit in de fruitmand kan hij lekker mee gooien en hij kan wel 20 CD’s uit het rek halen en elke keer worden het er meer. Gisteren zag ik hem zelfs aan de eettafel op dwergenmaat hangen. Hij kan er bijna op kijken en alles moet naar het midden van de tafel geschoven worden. Zelfs het tafelkleed is niet veilig voor Joy. Als we echt niet willen dat Joy iets niet mag, dan ben ik wel streng hoor, dus er zijn een paar standaard plekken waar hij echt niet mag komen, maar voor de rest mag hij lekker alles van mij ontdekken. En van zijn opa en oma mag hij nog meer.
Joy is ook vreselijk grappig. Zelden een kind gezien van die leeftijd die zo’n ontzettend goed gevoel voor humor heeft. Hij maakt rare geluiden, trekt gekke snuitjes en schatert er op los. Hij lacht om grappige dingen op TV, hij kliert en ouwehoert met ons er op los. De meeste mannen vindt hij te gek. Hoe wilder, hoe raarder, hoe beter en dat gepaard met veel lol en geschater. Ook al kwetst mijn kindje mij een beetje de laatste tijd, ik geniet nog steeds van zijn boevengedrag: echt een heerlijk joch!!!
PS: ik ben heel blij!!! Mijn chicca Maria is ook zwanger!!!!! Okee, ze ligt nu in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen van het vele spugen, maar met de kleine is het goed en als Maria genoeg aangesterkt is, dan gaan we het lekker vieren!!!!