dagboek
Hallo! Ik ben Joy, maar dat weet iedereen volgens mij wel. Vandaag ben ik op de kop af 9 maanden oud.
In plaats van mama, schrijf ik nu maar een keer een stukje in het dagboek, want het is misschien wel goed om een keer een frisse wind door dit dagboek te laten waaien.
Mama zeurt de hele tijd dat ik zo ondeugend en stout ben. Volgens papa zeuren vrouwen nou eenmaal en is het onze taak om ons daarvoor oost Indisch doof te houden. Hij heeft het namelijk van zijn papa geleerd en nu begrijp ik pas waarom ik 2 dove opa’s en een beetje dove papa heb. Met mijn oren is eigenlijk niks aan de hand en ook al slaagde ik pas voor de gehoortest tijdens mijn geboorte na mijn derde herexamen, ik merk alles op wat er om mij heen gebeurd! Ik drijf (tot mijn genoegen) mama soms tot wanhoop omdat ik nooit naar haar wil luisteren. Zelfs als ze streng doet, maakt het nog geen indruk op mij. Ze heeft een harde stem en kan dreigend overkomen en andere kindjes zijn dan wel bang voor haar, maar ik weet gewoon dat het allemaal toneelspel is, dus ik laat me zeker niet door haar intimideren.
Als ik iets doe wat ze niet wil, dan zegt ze:’’Joy niet aankomen, weg daar!’’ En komt dan aangebulderd met haar 80 kilo. Alle andere kindjes krimpen dan in een, maar ik niet hoor! Ik ben niet GEK! In plaats daarvan geef ik haar lekker een koekje van eigen deeg! Ik geef haar namelijk mijn liefste glimlach, ik knipper flirterig met mijn oogjes en soms geef ik een opgewonden gilletje zodat het lijkt dat ik denk dat ze met me komt stoeien. Elke keer reageert ze verward en soms moet ze lachen en mij knuffelen en soms blijft ze in haar rol van streng zijn, maar dat houdt ze dus nooit lang vol. Hahaha! Ze is wel lief hoor, maar wel een beetje dom dat ze daar intrapt! En ondertussen maar stoer doen dat ik (Master Joy) het gaat afleggen tegen de Opper Drama Queen (mama). Nou, daar is tot nu toe helemaal nog niks van terecht gekomen! Maar ja laten we hier maar over op houden voordat ze weer op teentjes getrapt is, want die zijn behoorlijk lang hoor.
Sinds het bezoek van mijn vriendin Sanne, ben ik ook maar pogingen gaan doen om te klimmen en te klauteren. Ik kan me al aan de bank en de kubussen optrekken. Mama is blij dat ik de salontafel nog niet ontdekt heb, maar ja, ik heb zoiets van: alles op zijn tijd. Ik heb nog niet door hoe ik zacht neer kan komen, dus meestal laat ik me omvallen. Dat doet wel zeer, maar ik ben echt een Bikkel en geef dus geen kick. Meestal heb ik dan toch mijn doel bereikt door iets te pakken, waar ik normaal gesproken omdat het te hoog lag, niet bij kon, dus dat is de val wel waard. Maar ja, dan komt mama weer roet in het eten gooien en pakt mijn buit weer af en dan is al die moeite dus voor niets geweest. Dus ja, vind je het dan gek dat ik het haar ook zo moeilijk maak zo nu en dan.
Voor de rest vind ik haar echt wel lief hoor. We knuffelen heel wat af. Zo nu ga ik stoppen met schrijven en mama verder pesten.
Daaag! Liefs van Joy