dagboek
Ondanks het slechte weer, vermaak ik me uitstekend in mijn vakantie. Heb elke dag wel iets afgesproken en heb ook net 2 rijlessen gevolgd. Doodeng vond ik het. Na een half uurtje op een parkeerplaats rondgereden te hebben, moest ik gelijk de weg op. Heel spannend dus. Joy slaapt tegenwoordig uit tot een uur of 8.30-9.00 (behalve natuurlijk weer op de eerste ochtend dat ik kan uitslapen, nu dus!). Dus Martin heeft hem elke ochtend beziggehouden. Wel gezellig hoor met zijn allen thuis zijn.
Dinsdag gingen we met Joy op zoek naar een nieuwe autostoel en traphekjes en deurbeveiligers. Eigenlijk is het allemaal een dure hobby, maar we hebben ons een beetje kunnen oriënteren en voordat we tot een koop komen, struin ik eerst het hele internet af voor meer informatie van de desbetreffende producten. Lang leve internet dus! Zelfs opvoedkundige feitjes haal ik uit dit medium: WHO needs het consultatiebureau?
Nou ja, ik ben blij dat Joy bij hen onder controle is hoor en al die adviezen van hen zijn ook wel handig. Toen Joy net geboren was, was ik zo labiel als prei, en vatte ik hun adviezen op als een aanval op mijn moederschap. Nu weet ik dat ik het niet zo slecht doe.
Kijk, Joy heeft geen dagritme. Soms slaapt hij ’s ochtends wat langer en dan wil hij in de middag minder slapen en een andere keer wil hij ’s ochtends alleen maar spelen en dan slaapt hij de halve middag. Dus ik kijk gewoon eerst wat zijn behoefte is en daar speel ik op in. Daarnaast kan het voorkomen dat ik zelf ook mijn afspraken heb. Ik ben geen moeder die haar social life rond haar kind heb opgebouwd. Natuurlijk houd ik rekening met hem, maar soms moet hij rekening houden met mij. In principe gaat dat redelijk goed. Joy is wel makkelijk en flexibel, hij kan overal wel slapen en meestal is hij bij andere mensen die hij niet goed kent liever en braver.
Het gezegde: vreemde ogen dwingen, gaat bij Joy echt op. Hoe streng mijn moeder, ik en Martin ook zijn, hij heeft daar echt maling aan. Die mega oren van hem, gebruikt hij ook niet echt naar behoren. Gisteren had Joy zijn vriendinnetje Sanne op bezoek en Sanne’s moeder Sasha vroeg me of Joy ons wel begreep. (Sanne luistert en begrijp haar ouders namelijk wel). Dus ik vertelde dat Joy helemaal nog niks van de Nederlandse taal begrijpt, maar dat hij wel uit de intonatie kan halen wat we bedoelen. Tot mijn verbazing, voerde hij dus wel de opdrachten van Sasha uit. Hij deed exact wat ze zei! Nou, ik voelde me wel een beetje in de maling genomen door hem, dus vanaf nu trap ik niet meer in die quasi-ik-niet-begrijpen-dus-ik-doe-het-lekker-toch-houd ing van hem. Ook zijn eerste ruzie heb ik meegemaakt.
Op de crèche weet ik namelijk niet hoe Joy is tegenover andere kindjes, ik weet wel dat hij kindjes heel erg interessant vindt. En tot nu toe zijn de iets oudere kindjes in mijn kennissen en vriendenkring altijd heel voorzichtig en lief tegen Joy. Sanne is 2 dagen jonger dan hij is, dus qua karakter lijken ze eigenlijk wel op elkaar (boogschutters). Sanne had een Winnie de Poo popje en Joy de dop van een melkfles en allebei wilden ze zowel de dop als het popje, dus dat was dus battelen geblazen met die 2 baby’s. Sanne lekker fel de spullen verdedigen en Joy die quasi nonchalant elke keer of de dop of het popje uit haar handen trok. Ik dacht in eerste instantie nog: wat een sukkel zeg dat hij zich zijn spullen zo makkelijk uit zijn handen weg laat trekken, maar ja, ik ga me er ook niet mee bemoeien, want hij moet zelf leren om voor zichzelf op te komen (ik spring er alleen tussen als ze elkaars hersens aan het in slaan zijn). Maar Joy liet zich niet zo snel uit het veld slaan en ging vrolijk door het dopje of popje afpakken totdat Sanne het zat was en begon te huilen. Ik zag Joy nadenken en ja hoor: meneer deed weer het zielige-trillip-trucje en ik dacht alleen: ‘O mijn god, hij hoe is het mogelijk, zelfs die truc heeft hij perfect van mij gekopieerd!!’
Mijn eerste herinneringen stammen van vanaf dat ik anderhalf jaar was. Qua voortbewegen en praten was ik een laatbloeier, maar des te meer ik alle indrukken in mijn hoofd opsloeg.
In mijn herinneringen zie ik het nog voor me dat ik ook een aanvaring had met een kindje. Ik was altijd een heel bang en angstig kindje tot mijn 7e (daarna ben ik helemaal de andere kant op geslagen). Maar als ik een aanvaring had met een ander kindje en dat kindje begon dan heel erg te huilen (dat is echt de truc met de baard om sympathie te krijgen van je ouders en de meeste ouders trappen er nog in ook), dan zorgde ik er altijd voor dat ik minstens zo dramatisch mee jankte om ook zielig gevonden te worden (kreeg ik in elk geval niet op mijn donder). Die herinnering en de bijbehorende gevoelens en emoties staan me nog bij als de dag van gisteren en ik vond het fantastisch om dat gisteren weer te ervaren met Sanne en Joy. Maar nu ben ik in de rol van mama en het enige wat ik mijn kindje daarop te vertellen heb is:
‘je hoeft niet te huilen hoor, mama is niet blind! Ze ziet precies wat er gebeurd is!’