dagboek
Joy is weer terug en het was fijn om hem te zien lachen en wapperen met zijn handjes van blijdschap toen hij me zag.
Ik heb lekker zitten knuffelen met mijn baby en daarna heb ik hem weer op de grond gezet. Joy is altijd al een druk mannetje geweest, kan moeilijk stil zitten en maakt ontzettend veel kabaal in zijn eentje, maar de laatste tijd, sta ik echt met verbazing te kijken naar dat kereltje die letterlijk alle kanten op aan het stuiteren is omdat zijn leefomgeving nu groter geworden is sinds hij kan kruipen. Dat joch weet soms van gekkigheid niet wat hij wil. Dan sluipt hij weer richting de sloffen, om dan onderweg zijn oog te laten vallen op de draden van de lamp om dan weer een kwartslag te draaien en richting de cd’s te gaan om zich dan 180 graden te draaien en dan richting de ladenkastjes te gaan. Hij wil alles tegelijk doen en zit met zijn tengels echt overal aan en als hij de kans krijgt, sloopt hij het ook. Overal waar Joy geweest is laat hij een spoor van rotzooi achter zich. Ik word doodmoe van dat : ‘’Joy, niet doen, afblijven!!!-gezeur’’. En het helpt allemaal niet, want Joy gaat doodleuk door. Dus ik ben nu gaan nadenken over tactiekverandering. Dat is niet makkelijk.
Want zelf ben ik ook nog steeds erg dwars tegenover mijn ouders. Als zij zeggen dat ik links behoor te gaan, dan ga ik altijd rechts, als ze me aanraden om te stoppen, ga ik uiteraard altijd door....enz.
Soms zegt mijn moeder wanhopig: ‘’maar Tamara, je bent volwassen, waarom doe je nou eigenlijk zo? ‘’ En dan weet ik altijd bijdehandt te antwoorden:’’omdat ik jouw kind ben, en kinderen doen nou eenmaal zo!’
Kijk, met zo’n instelling, mag ik niet van Joy verwachten dat hij het beter doet dan mij. Hij is tenslotte een baby en zijn ratio werkt gewoon nog niet zo, dus wat hij in zijn kop heeft, heeft meneer niet in zijn kont zitten en dan gaat hij er voor. Als ik hard: ‘’Joy, niet doen!!’’ blijf roepen, dan kan ik wel nagaan dat hij het blijft doen. Want zo ben ik namelijk ook: ALTIJD tegen de draad in. Dus vanaf nu, zeg ik weinig als hij ondeugend is, maar sleur ik hem gewoon weg van de plek des onheils en mompel iets in de trant van (met mijn allerliefste zachte stem):’’doe maar niet schat’’. Hahaha, even kijken hoe lang ik dat volhou.
Nou ja, ik blijf er bij dat daadkracht op de leeftijd van Joy meer resultaat geeft dan woorden. Dus ik blijf hem overal wegsleuren en afleiden.
Als ik er nu over nadenk, dan is daadkracht tonen eigenlijk de enige manier om de grillen van je kinderen te overleven. Want ik zie het echt niet zitten om alle conflicten die we hebben vanaf het moment dat hij kan praten te bediscuseren met hem. Tuurlijk leg ik hem dingen uit en krijgt hij de kans om zijn woordje te doen. Maar we gaan er niet ellenlang over bakkelijen. Dat vind ik pas zonde van mijn energie. En Joy zal genoeg van mijn energie vreten in de toekomst. Het is echt een pittig kereltje hoor.
Gisteren toen hij zijn zin niet kreeg, begon hij ook dramatisch te huilen met trillip en al. Daar moesten we met z’n allen zo hard om lachen. Dat hij verbaasd zijn huilbui vergat. Toen besefte ik dat we een hele nieuwe fase met Joy in gaan. Het echte onschuldige is er af. Meneer begint nu echt Tamara-trekjes te vertonen. Hihi, hij zal er wel achter komen dat er met de Masterdrama-queen niet veel te spotten valt..........